In deze column geeft kunstenares en Strobouw lid Andrea van der Werff een beeld van haar persoonlijke ervaringen tijdens de realisatie van haar strohuis. Aflevering 3: Gedoe.
De rollercoaster die een verhuizing is, het slokte mij teveel op. Vandaar dat de column van de maand juli mist. Verhuizen naar drie verschillende soorten opslag en een vakantiehuisje tijdens een hittegolf. We hebben het overleefd. Inmiddels zijn mijn man en ik ook weer redelijk gewend aan de tijdelijke woonplek en zijn de katten minder angstig.
Hier zie je het uitgezette bouwvlak.
Ondertussen is de aannemer gestart met de bouw. Eerst werd het bouwvlak uitgezet. O jee, dat lijkt gelijk al mis. Door het gemeentegroen lijkt de achtertuin heel klein en de voortuin gigantisch. Maar de metingen kloppen met wat de gemeente als bouwvlak heeft aangewezen. Daarna wordt de kuil gegraven voor de fundering en mogen we zelf aan de slag. Dat was ik even vergeten. Het riool begint natuurlijk onder de fundering. Dat lukt samen met mijn ouders in een dag in de regen. Met mijn moeder samen plaats ik ook nog even de brievenbus aan het begin van de toekomstige “oprijlaan”.
Iedere keer als we in de buurt zijn rijden we langs de kavel. Steeds is er weer iets veranderd. Bouwkeet geplaatst, bekisting, wapeningsgaas neergelegd, pakken Ytong-blokken bezorgd. Als de wapening is gelegd mogen we komen controleren. Geen idee waar ik precies naar moet kijken maar de riolering die we hebben gelegd ligt nog op dezelfde plek. Het storten van het beton wordt uitgesteld: 40+ graden is echt teveel.
Het storten van de betonnen fundering.
De maandag na het grootste deel van de verhuizing gaan we kijken naar het beton storten. Onder de 30 graden kan wel. We komen op de afgesproken tijd. Ik neem plaats op een stoel. Twee grote wagens maken het beton dat door een grote slang in de bewapening wordt gespoten. Een man bij de wagens en twee mannen op laarzen in het gat. Een houdt de slang op de goede plek, de ander meet met een peilstok de laag beton. Het kijken is bijna meditatief en na een uur is het gepiept. De hele fundering is nu een strakke betonvloer. De betonwagens vertrekken en de mannen maken hun gereedschap schoon. Ik had niet kunnen bedenken dat dat zo snel zou gaan.
Het gemeentegroen is wel veel dus bellen we een grondwerker in plaats van zelf te snoeien en af te voeren in kleine stukjes tegelijk. Blijkbaar hebben zij geen bouwvak en ze komen op vrijdag om acht uur. Wij zijn er. Zij niet. Ze hebben een lekke band. Om 11 uur zijn er twee tractors met grote bakken erachter en een graafmachine. De trompetboom gaat er als eerste aan. Onder grote belangstelling van buren die de troep van de boom allang zat zijn. Er gaan meer bomen plat die toch al een redelijke stam hadden, maar ze staan precies op de plek waar het riool moet komen, dus zit er niets anders op.
Voorzichtig graven bij de boom die behouden blijft.
Een paar uur later zijn we op de helft. De trekkers zijn lading weg aan het brengen en ik sta in mijn eentje in de stromende regen aanwijzingen te geven aan de graafmachine. Het prunusboompje blijft gespaard. Als al het groen weg is graven ze een brede greppel waar het riool snel is ingelegd. Het enige wat we niet kunnen vinden is een aansluiting op het gemeenteriool. Maar het groen is weg in één dag in plaats van weken.
Wordt vervolgd…!
Tekst en foto’s: Andrea van der Werff // augustus 2019.
